Maand: juli 2019

Lees en schrijf je door een moeilijke periode

‘Mama, gaan we naar de bibliotheek?’ Mijn dochter (4) kan me niet blijer maken: ze heeft het lezen omarmd. Ze vraagt steeds vaker wanneer we naar de bieb gaan en kiest dan enthousiast nieuwe boekjes uit. Ze herkent letters, schrijft ze, doet alsof ze kan spellen en ‘leest’ haar zusje voor. Haar enthousiasme voor letters en woorden raakt me, en doet me beseffen hoe belangrijk taal voor mij is. Ik kan zonder te overdrijven zeggen dat letters mijn leven hebben gered – en dat ze dat doen voor vele anderen.

Hoe kunnen letters je redden?

Mijn eigen ervaring is dat lezen en schrijven me door iedere moeilijke periode helpt. Ook nu ik me als moeder bevindt in een van de moeilijkste situaties van mijn leven. Als het me allemaal teveel is, als ik niet meer weet wat ik moet doen, als ik niet meer weet wat ik vind, is er voor mij maar één manier om erachter te komen. Schrijven. Domweg schrijven.

Morning pages

De oefening die me daarbij helpt heet ‘morning pages’ en is ontwikkeld door Julia Cameron, bekend van het boek ‘The artists’ way’. Er is niets ingewikkelds aan: je schrijft iedere ochtend 3 pagina’s vol met wat er maar in je opkomt. Het is een soort meditatie op papier. Om je gedachten te ordenen, om patronen te ontdekken, om je creativiteit op te warmen, om iets te dóen met al dat gepieker. Julia zegt er zelf over:

“There is no wrong way to do Morning Pages– they are not high art. They are not even “writing.” They are about anything and everything that crosses your mind– and they are for your eyes only. Morning Pages provoke, clarify, comfort, cajole, prioritize and synchronize the day at hand. Do not over-think Morning Pages: just put three pages of anything on the page…and then do three more pages tomorrow.”

Julia Cameron

Mij lukt het maar zelden om in de ochtend te schrijven (iets met kinderen die op onchristelijke tijden wakker worden, om een fles brullen, aangekleed moeten worden en om half negen fris en toonbaar in een klaslokaal moeten zitten) dus ik doe mijn ‘morning pages’ vaak ’s avonds in bad. Extra meditatief 😉

De voordelen van lezen

Terug naar hoe letters je kunnen redden. Stichting Lezen zegt: “Door fictie te lezen, kunnen we ons beter inleven, meer begrip opbrengen voor anderen en gemakkelijker nieuwe contacten leggen. De interactie met taal en tekst op zich heeft ook een positief effect. Wie in zijn vrije tijd voor het plezier leest – en dat kan óók non-fictie zijn – ziet zijn woordenschat en taalvaardigheid groeien en gaat daardoor weer vaker lezen.”

Schrijf! Lees! Kruip achter die tv vandaan, schenk jezelf een glas wijn in en kruip met een goed boek op de bank. Word ouderwets lid van de bieb en sleep je kinderen mee. Sta vroeg op en schrijf 3 pagina’s over wat er maar in je opkomt. Je zult je goed voelen en het met plezier nog een keer doen. En je hebt iets om op terug te vallen als je in een moeilijke situatie zit.

Goed genoeg

Een blog over perfecte plaatjes versus vage polaroids.

Ik was 33 toen ik dacht dat ik het wel onder de knie had, het leven. Met menig persoonlijk drama achter de rug, een netwerk vol (door mij) versleten therapeuten, een boekenkast gevuld met zelfhulpboeken en een behoorlijke lijst afgewerkte cursussen, workshops en online trainingen kon ik alles aan. Met mijn mensenkennis en levenswijsheid. En toen werd op 4 september 2018 mijn dochter Maxime geboren. Met een hersenbeschadiging.

Ik hoef je niet uit te leggen dat ons leven er sindsdien compleet anders uit ziet. Terwijl je normaal gesproken ‘vertrouwt’  op de normale gang van zaken (een kind is meestal gezond en ontwikkelt zich meestal volgens een bepaald patroon) weten wij niet goed wat ons te wachten staat. Maxime werd geboren met veel vragen. Kan ze ooit contact met ons maken? Praten? Kan ze van de sondevoeding af?

Bijna een jaar later hebben we op veel vragen antwoorden, maar is de toekomst nog steeds onzeker. Ja, ze kan contact met ons maken (en hoe!). Ja, ze kan later praten. En ja, ze is van de sondevoeding af. Toch weten we dat ze motorische beperkingen zal hebben. Er zijn nieuwe, iets kleinere vragen bijgekomen. Kan ze later een trap op lopen? Kan ze naar een ‘gewone’ school? Naar zwemles?

Het lukt mij niet altijd goed om met deze onzekere toekomst om te gaan. Daarom schakelde ik een professional in. Iemand met veel ervaring met ouders van kinderen met een beperking. (Ben je vader of moeder van zo’n kindje? Dan raad ik je écht met een professional te gaan praten, ook als je denkt dat het niet nodig is. Het is een hele kluif om hiermee om te leren gaan).

Bij mijn psycholoog leer ik een aantal dingen. Ik leer om stil te staan bij hoe blij ik ben met Maxime en haar ontwikkeling. Zij ontwikkelt zich beter dan we ooit hadden gedacht; en ik voel een dankbaarheid waar je u tegen zegt.

Het perfecte plaatje

Aan de andere kant heb ik nog steeds moeite met het ‘plaatje’.  Het perfecte toekomstbeeld dat ik blijkbaar voor ogen had. Ik leer stap voor stap hoe ik dat plaatje moet loslaten en vervangen door, tsja, door niets eigenlijk. Er is geen plaatje van onze toekomst. Ik kan hoogstens een dagelijks kiekje maken, een polaroid die later zal vervagen. En ‘perfect’ moet ik uit mijn vocabulaire schrappen. Want wij hebben niets meer aan dat woord (wie heeft daar  überhaupt iets aan?).

Levenslessen

Goed genoeg is het nieuwe perfect. Het is een van de vele harde, maar ook hele mooie levenslessen die ik tegenwoordig dagelijks op mijn pad krijg. In de kamer van de psycholoog, thuis op de bank, maar ook op onverwachte momenten. Zo riep mijn oudste dochter laatst, toen ik haar net naar zwemles had gebracht: ‘Dag lieve mama die niet lekker kan koken!’ En ik dacht: verdomd, ze heeft gelijk, die eigenwijze dochter van mij. Ik kan niet goed koken, maar ik ben wel een lieve moeder. En dat is goed genoeg.